Historia Siedmiu Mędrców z Bambusowego Gaju

Siedmiu Mędrców z Bambusowego Gaju to siedmiu mężczyzn: Ji Kang, Ruan Ji, Shan Tao, Xiang Xiu, Liu Ling, Wang Rong i Ruan Xian. Żyli w okresie Zhengshi dynastii Cao Wei (240-249 n.e.).

Często spotykali się pod bambusowymi gajami w powiecie Xiuwu, w mieście Jiaozuo, w prowincji Henan. Pili tam wino, głośno śpiewali i swobodnie się bawili. Ludzie nazywali ich „Siedmioma Mędrcami”. Później dodali nazwę miejsca, nazywając ich „Siedmioma Mędrcami z Bambusowego Gaju”.

Ji Kanga

Ji Kang pochodził z powiatu Su w prowincji Anhui. Był nie tylko przystojny, ale i utalentowany muzycznie. Podziwiał idee Laozi i Zhuangzi. Pozostawił po sobie ponad 50 wierszy.

Lubił też kuć żelazo – nie po to, by zarabiać na życie, ale po prostu po to, by cieszyć się wolnością i poceniem się. W końcu został niesłusznie zabity, ponieważ odmówił współpracy z rodziną Sima.

Ruan Ji

Ruan Ji pochodził z powiatu Weishi w prowincji Henan. Jego ojciec, Ruan Yu, był jednym z „Siedmiu Uczonych Jian'an”. Ruan Ji miał dziwny zwyczaj. Przewracał oczami, żeby zignorować tych surowych, fałszywych ludzi, którzy przestrzegali starych zasad.

Okazywał swoje podbite oczy i traktował ludzi ciepło tylko wtedy, gdy podzielali jego ideały. Potrafił też dużo pić. Kiedy Sima Zhao chciał, aby jego syn poślubił córkę Ruan Ji, Ruan Ji upijała się przez 60 dni z rzędu. To sprawiło, że swatka nie mogła wydusić z siebie ani słowa i skutecznie uniknął ślubu.

Jego głównym zbiorem wierszy są 82 „Wiersze Yong Huai” (Wiersze o serdecznej pamięci). Większość treści implicite wyraża jego wewnętrzną depresję i niezadowolenie z ówczesnej polityki.

Shan Tao

Shan Tao pochodził z Xi w powiecie Wuzhi w prowincji Henan. Swoją oficjalną karierę rozpoczął po 40. roku życia, służąc pod rozkazami Simy Shi.

Zajmował wiele ważnych stanowisk, takich jak minister ds. personelu, sługa pałacowy i Situ, stając się wysokim rangą urzędnikiem w rządzie rodziny Sima. Kiedy Shan Tao kierował Ministerstwem Personelu, nigdy nie faworyzował nikogo, rekomendując talenty.

Za każdym razem, gdy kogoś polecał, wyraźnie opisywał jego mocne i słabe strony. Nazywało się to „Shan Gong Qi Shi” (Napomnienia Pana Shana) i stało się punktem odniesienia przy wyborze urzędników w późniejszych pokoleniach.

Ji Kang napisał kiedyś „List do Shan Juyuana zrywający przyjaźń”, aby zakończyć ich przyjaźń. Jednak przed śmiercią Ji Kang powierzył swojego syna Shan Tao, mówiąc: „Z Juyuanem tutaj, mój syn nie będzie sam”.

Xiang Xiu

Xiang Xiu pochodził z Xi'nan w powiecie Wuzhi w prowincji Henan. Był bliskim przyjacielem Ji Kanga i Lü An. Wszyscy trzej często kuli żelazo i grali na qin w domu Ji Kanga. Xiang Xiu był pierwotnie uczonym, który z zamiłowaniem studiował filozofię „Zhuangzi”.

Po śmierci Ji Kanga został zmuszony do objęcia urzędu. Nadal jednak potajemnie, w zaciszu domowym, opatrywał adnotacjami „Zhuangzi”. Niektóre fragmenty jego adnotacji zostały skradzione przez Guo Xianga, który zasłynął z nich. Reprezentatywnym dziełem Xiang Xiu jest „Fu o wspominaniu starych przyjaciół” (Si Jiu Fu).

Każde zawarte w nim słowo odzwierciedla tęsknotę za dobrymi przyjaciółmi i bezradność wobec rzeczywistości.

Liu Linga

Liu Ling pochodził z Suzhou w prowincji Anhui. Ponad wszystko kochał pić.

Często chodził nago po domu. Gdy ktoś zarzucał mu niegrzeczność, odpowiadał: „Niebo i ziemię traktuję jak dom, a dom jak ubranie i spodnie. Czemu wlazłeś mi w spodnie?”. Jego sztandarowym dziełem jest „Oda do cnoty wina” (Jiu De Song), która w absurdalny sposób opisuje stan upojenia alkoholowego.

Wang Ronga

Wang Rong pochodził z Linyi w prowincji Szantung. Był bardzo skąpy. Miał w domu dorodną śliwę.

Sprzedając śliwki, najpierw wiercił dziury w każdej pestce, obawiając się, że inni zasadzą drzewa z pestkami. U zarania dynastii Jin przez długi czas piastował wiele ważnych stanowisk. Wśród nich był sługa pałacowy i minister ds. personelu. Służył dwóm cesarzom: cesarzowi Wu i cesarzowi Hui z dynastii Jin.

Ruana Xiana

Ruan Xian pochodził z powiatu Weishi w mieście Kaifeng w prowincji Henan. Był siostrzeńcem Ruan Ji. Był dobry w muzyce i świetnie grał na pipie.

Podobnie jak jego wujek Ruan Ji, Ruan Xian gardził sztywnymi zasadami. Pewnego razu, podczas rodzinnego spotkania, wszyscy siedzieli i pili. Uważał, że picie z małych kubków nie jest przyjemne, więc od razu wziął dużą miskę i pił z hukiem. W tym momencie kilka świń podbiegło, żeby wylizać wino z misy.

Nie odpędził ich, lecz pochylił się, by napić się ze świniami. Po wstąpieniu do dynastii Jin, Ruan Xian służył niegdyś jako dworzanin pałacowy, ale nie był ceniony przez Simę Yana.