Τι είναι η Ποπ Αρτ; Και ποια είναι τα έργα τέχνης της;

Η Ποπ Αρτ  είναι ένα καλλιτεχνικό κίνημα. Ξεκίνησε στη Βρετανία τη δεκαετία του 1950 και έγινε δημοφιλές στις Ηνωμένες Πολιτείες τη δεκαετία του 1960. Η βασική του ιδέα είναι να μετατρέψει την ποπ κουλτούρα, τα εμπορικά σύμβολα και τα καθημερινά αντικείμενα σε τέχνη. Σπάει τα όρια μεταξύ της «ελίτ τέχνης» και της «μαζικής κουλτούρας».

1. Προέλευση

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι οικονομίες της Ευρώπης και της Αμερικής αναπτύχθηκαν ραγδαία. Εισήλθαν σε μια εποχή μαζικής κατανάλωσης. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (όπως η τηλεόραση, τα περιοδικά και οι διαφημίσεις) αναπτύχθηκαν γρήγορα. Οι διαφημίσεις, τα κόμικς και οι φωτογραφίες από ταινίες - αυτές οι  εμπορικές εικόνες - είναι πλέον σημαντικές για την καθημερινή οπτική εμπειρία των ανθρώπων.

Η ικανότητα παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών βελτιώθηκε πολύ. Τα μαζικά καταναλωτικά αγαθά (όπως τα κουτάκια και η κόλα), μαζί με  τα σούπερ μάρκετ  και τις διαφημίσεις, άρχισαν να επισκέπτονται την καθημερινή ζωή των ανθρώπων.

Οι καλλιτέχνες ένιωθαν κουρασμένοι από την παραδοσιακή τέχνη—είχε «απομακρυνθεί από το κοινό». Έτσι, στράφηκαν στην εμπορική κουλτούρα και την καταναλωτική ζωή γύρω τους για έμπνευση. Αυτό οδήγησε στη γέννηση της Ποπ Αρτ .

Εκείνη την εποχή, η παραδοσιακή τέχνη (όπως ο Αφηρημένος Εξπρεσιονισμός ) επικεντρωνόταν στα προσωπικά συναισθήματα και την αισθητική της ελίτ.  Αποσυνδέθηκε  από τη ζωή των απλών ανθρώπων. Οι καλλιτέχνες της ποπ δεν συμπαθούσαν αυτή την παραδοσιακή ιδέα ότι «η τέχνη πρέπει να είναι κομψή».

Υποστήριζαν ότι η τέχνη έπρεπε να επιστρέψει στο κοινό. Πίστευαν ότι τα εμπορικά στοιχεία και τα καθημερινά αντικείμενα θα μπορούσαν να είναι νόμιμοι φορείς τέχνης. Αυτό επηρέασε άμεσα τη μεταγενέστερη Διακοσμητική Τέχνη  και την Τέχνη των Νέων Μέσων . Έκανε επίσης «τον συνδυασμό τέχνης και επιχειρήσεων» κοινό — όπως οι σημερινές συνεργασίες τέχνης και οι εμπορικές εικονογραφήσεις.

Σπάζοντας τα «όρια» : Οι καλλιτέχνες της ποπ μουσικής αμφισβήτησαν το χάσμα μεταξύ «υψηλής τέχνης» και «μαζικής κουλτούρας». Πίστευαν ότι τα εμπορικά σύμβολα και τα καθημερινά αντικείμενα είχαν επίσης καλλιτεχνική αξία. Προσπάθησαν να καταργήσουν τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δύο μέσω των δημιουργιών τους.

Πολιτιστική επιρροή : Η ίδια η ποπ αρτ  έγινε μέρος της ποπ κουλτούρας. Σχεδιαστές, δημιουργοί μόδας και μουσικοί  χρησιμοποιούν ευρέως  τα φωτεινά χρώματα και τα επαναλαμβανόμενα σύμβολά της στους τομείς τους.

Για παράδειγμα, μπορείτε να δείτε στυλ Pop Art σε μοτίβα streetwear και σχέδια εξωφύλλων άλμπουμ.

2. Βασικά χαρακτηριστικά: 4 βασικές διαστάσεις

Υλικά Δημιουργίας :

Οι καλλιτέχνες αντλούν όλα τα υλικά από την καθημερινή ζωή των ανθρώπων και την καταναλωτική κουλτούρα. Αρνούνται τα «κομψά θέματα» της παραδοσιακής τέχνης.

Παραδείγματα περιλαμβάνουν  προϊόντα σούπερ μάρκετ  (κουτάκια σούπας Campbell's, μπουκάλια Coca-Cola),  ποπ είδωλα  (πορτρέτα της Marilyn Monroe, του Elvis Presley), εμπορικές διαφημίσεις, κόμικς και αφίσες ταινιών. Αυτό καθιστά την τέχνη κοντά στην καθημερινή οπτική εμπειρία των απλών ανθρώπων. Καταρρίπτει την ιδέα ότι «η τέχνη πρέπει να είναι ξεχωριστή από τη ζωή».

Οπτικό Στυλ :

Έχει τα χαρακτηριστικά του «απλού και δυνατού».  Συχνά χρησιμοποιεί φωτεινά χρώματα υψηλού κορεσμού  (κόκκινο, κίτρινο, μπλε) και  επαναλαμβανόμενες εικόνες (π.χ., επαναλήψεις της Μέριλιν Μονρόε του Άντι Γουόρχολ).

Αυτό δημιουργεί ένα οπτικό αποτέλεσμα. Χρησιμοποιεί επίπεδες συνθέσεις και αποδυναμώνει την προοπτική και την τρισδιάστατη αίσθηση της παραδοσιακής τέχνης. Η οπτική του λογική είναι παρόμοια με τις εμπορικές διαφημίσεις.

Τεχνικές Μέθοδοι :

Η Ποπ Αρτ βασίζεται σε τεχνικές βιομηχανικής αναπαραγωγής, όπως η μεταξοτυπία , η χαρακτική και η αναπαραγωγή φωτογραφιών. Εγκαταλείπει τη «μοναδική χειροποίητη» φύση της παραδοσιακής τέχνης. Μερικοί καλλιτέχνες χρησιμοποιούν ακόμη και «μαζική δημιουργία σε στυλ εργοστασίου» (όπως το «Εργοστάσιο» του Άντι Γουόρχολ ). Αυτό μειώνει το «όριο της ελίτ» στη δημιουργία τέχνης.

Πνευματικός Πυρήνας :

1. Αντιτίθεται στην «κομψή τοποθέτηση» της παραδοσιακής τέχνης. Υποστηρίζει τον «εκδημοκρατισμό της τέχνης». Κάνει δύο πράγματα: παίρνει  την κουλτούρα της μαζικής κατανάλωσης και υπονοεί παρατηρήσεις για την καταναλωτική κοινωνία χρησιμοποιώντας υπερβολικά εμπορικά σύμβολα (όπως επαναλαμβανόμενα κουτιά και πορτρέτα ειδώλων).

3. Αντιπροσωπευτικοί Καλλιτέχνες και Κλασικά Έργα

Άντι Γουόρχολ  (ΗΠΑ): Είναι ο καλλιτέχνης της Ποπ Αρτ με τη μεγαλύτερη επιρροή . Έχει δημιουργήσει σημαντικά  αριστουργήματα : τα Κονσέρβες Σούπας του Κάμπελ (32 επαναλαμβανόμενα κονσέρβες, διαφορετικές γεύσεις) και τα Πορτρέτα της Μέριλιν Μονρόε (επαναλαμβανόμενες εκτυπώσεις υψηλού κορεσμού).

Η φράση του «Όλοι θα είναι διάσημοι για 15 λεπτά» έχει γίνει κλασική στην ποπ κουλτούρα.

Ρόι Λιχτενστάιν  (ΗΠΑ): Χρησιμοποίησε τα κόμικς ως βασικό υλικό δημιουργίας. Ήταν καλός στη χρήση των "κουκκίδων Ben-Day" (μικρών χρωματιστών κουκκίδων) για την αντιγραφή εφέ εκτύπωσης. Τα αριστουργήματά του είναι το Κορίτσι που Κλαίει  και το Κορίτσι με το Μαργαριταρένιο Σκουλαρίκι  (προσαρμοσμένο από έναν κλασικό πίνακα με λάδι και ανακατασκευασμένο σε στυλ Pop Art).

Ρίτσαρντ Χάμιλτον  (Ηνωμένο Βασίλειο): Είναι πρωτοπόρος της βρετανικής ποπ αρτ . Οι κριτικοί τέχνης και το κοινό  θεωρούν  το έργο του «Τι είναι αυτό που κάνει τα σημερινά σπίτια τόσο διαφορετικά, τόσο ελκυστικά;» ως το σημείο εκκίνησης της ποπ αρτ.

Η εικόνα χρησιμοποιεί κολάζ στοιχείων όπως κόμικς, διαφημίσεις και ποπ είδωλα. Δείχνει άμεσα οικογενειακές σκηνές στην καταναλωτική κοινωνία.

Claes Oldenburg  (ΗΠΑ): Είναι διάσημος για τη «μεγέθυνση καθημερινών αντικειμένων». Δημιουργεί τεράστια γλυπτά, όπως το Γιγαντιαίο Χάμπουργκερ  και η Γιγαντιαία Γραφομηχανή . Οι δημιουργοί  αφαιρούν  αυτά τα συνηθισμένα αντικείμενα από τις πρακτικές τους σκηνές—στη συνέχεια γίνονται καλλιτεχνικά σύμβολα με έντονο οπτικό αντίκτυπο.